W artykule przedstawiono fascynującą historię czarnego tapira, znanego jako Tapirus indicus sp. brevetianus, który wzbudził zdumienie zoologów w latach 20. XX wieku. Odkrycie jednolicie czarnego osobnika w Rotterdamie, pochodzącego z Sumatry, rzuciło nowe światło na klasyfikację tapirów malajskich. Pomimo braku kolejnych odkryć tej odmiany, ich istnienie pozostaje zagadką, a jedyne ślady po nich to szczątki w Muzeum Historii Naturalnej w Leiden. Artykuł bada możliwości przyszłego odkrycia tej tajemniczej formy tapira.

Obecnie niemal zapomniana odmiana tapira malajskiego, zwanego brevetianus, była niegdyś pokazywana w dużych ogrodach zoologicznych. Największy z czterech żyjących gatunków tapirów i jedyny tapir Starego Świata, malajski Tapirus indicus, ma charakterystyczne białe "siodełko" obejmujące znaczną część tułowia oraz górne partie kończyn tylnych. Jego trzej krewni z Nowego Świata są jednolicie czarni.

Nic więc dziwnego, że zoologowie byli poruszeni i zaskoczeni, kiedy zobaczyli, iż jeden z dorosłych tapirów malajskich, przysłanych do rotterdamskiego ogrodu zoologicznego z Sumatry wiosną 1924 roku, nie ma białego "siodełka".

Według doktora K. Kuipera z ogrodu zoologicznego w Rotterdamie nikt dotychczas nie widział jednolicie czarnych tapirów malajskich. Nawet kapitan K. Brevet z Królewskiej Armii Holendersko-Indyjskiej, który dostarczył tapiry, nigdy nie słyszał o ich istnieniu. A jednak okaz rotterdamski (samiec) świadczył o tym, że istnieje co najmniej jeden taki tapir. Po upływie kilku miesięcy Brevet przysłał do zoo dwa młode, typowe tapiry malajskie. Jeden z nich wyrósł na zwierzę o jednolicie czarnej sierści.

Choć były to niewątpliwie tapiry malajskie, jakie było ich miejsce w systematyce gatunków? Oba okazy schwytano w okręgu Babat na nizinach Palembangu, gdzie żyją tapiry czarno-białe. Nie można więc było uznać, że tapiry czarne to odrębny morfologicznie podgatunek, występujący na innym obszarze geograficznym. Tajemnicze stworzenia pochodziły z tego samego regionu; z innych stron kraju nie docierały wieści o czarnych tapirach. Kuiper stwierdził również, że nie jest prawdopodobne, aby ubarwienie okazów można było przypisać prostej mutacji genetycznej. Nie była to czarna odmiana, która może pojawić się w dowolnym czasie w danej grupie okazów o jasnym tułowiu (jak np. czarne pantery w grupie cętkowanych lampartów).

Kuiper potraktował więc czarne tapiry jako przedstawicieli nowo powstającej odmiany, która nie zastępuje biało-czarnej na określonym terenie (nie będącej więc podgatunkiem), lecz bytuje na danym obszarze geograficznym. W 1926 roku oficjalnie nadał włączonej do systematyki odmianie łacińską nazwę Tapirus indicus sp. brevetianus na cześć ich odkrywcy. Obecnie wydaje się jednak, że jednolicie czarne tapiry były mutantami barwnymi, ponieważ nie znaleziono i nie opisano nowych okazów odmiany brevetianus. Dwa rotterdamskie tapiry padły, zanim zdołały spłodzić potomstwo z tapirami czarno-białymi. Nauka straciła więc okazję do zbadania przyczyn genetycznych ich jednolicie czarnego ubarwienia. Obecnie jedyne dowody istnienia tych zwierząt to ich szczątki zachowane w Muzeum Historii Naturalnej w Leiden. Istnieje natomiast intrygująca możliwość, że takie okazy pojawią się w przyszłości, a paradoks odmiany brevetianus, czarnych tapirów Starego Świata, ponownie zaintryguje badaczy.