Mitologia japońska, z jej bogatym dziedzictwem animistycznym, przeszła znaczną ewolucję od VI wieku n.e. W tym czasie, w obliczu rosnącego wpływu buddyzmu, tradycyjne wierzenia zaczęto określać mianem shinto, co oznacza "drogę bogów". Wczesne bóstwa, takie jak Amaterasu, bóg słońca, czy Inari, bóstwo plonów, odgrywały kluczową rolę w życiu duchowym Japończyków. Z czasem shinto ewoluowało, łącząc się z buddyzmem i przekształcając w kult cesarza, a jego renesans nastąpił w XVIII wieku, prowadząc do uznania go za religię państwową w XIX wieku.

Do VI w n.e. w Japonii uprawiano różne kulty animistyczne. W czasach, gdy w Japonii zaczął się szerzyć buddyzm, dla odróżnienia od tej nowej religii, określanej mianem "but-sudo" (droga Buddy), stare wierzenia określono mianem shinto - od chińskiego słowa oznaczającego "drogę bogów". W późniejszych czasach obie religie nakładały się.

Głównymi bóstwami wczesnego okresu rozwoju shinto były:

kami - "bóstwo", każda siła zdolna przekształcić rzeczywistość Amaterasu - bogini słońca, zrodzona z oka Izanagi, babka Ninigi i przodkini Jinmu Susanoo - bóg oceanu i wichrów Inari - bóstwo plonów, którego posłańcami są lisy

Z czasem kult przodków i natury zaczął sie przekształcać w kult cesarza, uważanego za potomka Amaterasu (poprzez jej praprawnuka Jinmu). W VII wieku szhinto zastąpiła doktryna religijna określana mianem ryobu-shinto, głęboko przesiąknięta buddyzmem. Shinto, w swej bardziej pierwotnej postaci zaczęło się odradzać w XVIII wieku, w XIX - po upadku ostatniego szoguna zostało uznane za religię państwową i przyjęło nazwę kokka-shinto.

Artykul zapozyczony ze strony mysticearth.prv.pl