W rejonie Rennes-le-Château, niegdyś kluczowym bastionie templariuszy, krąży wiele teorii na temat tajemniczych podziemi i ich potencjalnych skarbów. Jedna z najbardziej intrygujących, przedstawiona przez Monikę Hauf w książce "Templariusze - mity i rzeczywistość", sugeruje, że zakonnicy mogli wydobywać uran. Hauf wspiera swoją tezę archeologicznymi dowodami oraz średniowiecznym dokumentem, który może wskazywać na śmiercionośne właściwości tego pierwiastka. Mimo że Bauer przedstawia argumenty przeciwko tej teorii, fascynacja historią templariuszy i ich ukrytymi tajemnicami wciąż przyciąga badaczy i pasjonatów.

Jest wiele teorii na to, co kryją podziemia i groty rejonu Rennes-le-Château, który był, jak wiadomo, jednym z kluczowych bastionów Zakonu Świątyni we Francji. Niektóre z nich ocierają się o absurd i fantastykę.

Niezwykle interesującą teorię na temat tajemnicy podziemi i kopalni w tym miejscu przedstawia nam w swojej książce „Templariusze – mity i rzeczywistość” Martin Bauer. Przytacza on tezę, którą postawiła Monika Hauf, że templariusze wydobywali tam uran. Brzmi to równie nieprawdopodobnie, co tajemniczo. Na potwierdzenie swojej teorii badaczka podaje jednak konkretne dowody: wykopaliska w tym rejonie zaczął Wielki Mistrz Zakonu, Bertrand z Blanquefort, w roku 1156. Mimo iż miał on na miejscu ogromny zasób siły roboczej, rozkazał sprowadzić robotników aż z Niemiec. Miał zrobić to dlatego, aby nie mogli oni rozpowiadać wśród frankojęzycznej ludności o tym, czego pod ziemią szukają, oraz by, w razie nastąpienia objawów napromieniowania, można ich było odesłać do kraju, gdzie dokonali by swoich żywotów w aurze tajemniczości.

Kolejnym dowodem ma być średniowieczny dokument odnaleziony przez księdza Berengera de Saunière'a podczas prac remontowych okolicznego kościoła pod koniec XIX wieku. Widnieje na nim napis, który można przetłumaczyć tak: „To jest skarb króla Dagoberta II i Syjonu, a on jest śmiercią, czyli oznacza śmierć”. Zazwyczaj łączy się to z legendą o tzw. linii krwi Graala (Dagobert miał być potomkiem Jezusa), ale według Moniki Hauf mogło to być ostrzeżeniem przed śmiertelną zawartością podziemi.

Hauf ujawnia także, co templariusze z uranem robili. Według niej zakonnicy używali promieniotwórczego pierwiastka do skrytych mordów na swoich przeciwnikach. Wielu z nich umierało bez konkretnego powodu z wycieńczenia, które miało być następstwem napromieniowania.

Teoria jest interesująca, jednak Martin Bauer wymienia kilka argumentów przeciwko niej: gdyby w kopalniach tego rejonu znajdowały się kiedykolwiek złoża uranu, możliwe byłoby potwierdzenie ich istnienia przy pomocy prostych badań. Poza tym do czasów ery atomu, czyli praktycznie do wieku XX, nie znano właściwości tego pierwiastka (choć nie oznacza to, że pewna grupa osób w razie przypadkowego wydobycia surowca nie mogła się o nich przekonać na własnej skórze – przyp. Baldwin).

No i wreszcie, biorąc pod uwagę, że uran nie miał do czasów współczesnych żadnej wymiernej wartości, nadal zagadką pozostaje nagłe wbogacenie się parafii Rennes-le-Château i jej proboszcza Saunière'a, co stało się przyczyną całego zainteresowania rejonem, mającym skrywać tajemnice skarbu templariuszy (i być może katarów oraz Św. Graala).

Artykuł pochodzi ze strony www.teksty.gildia.pl