Psycholog dr Erlendur Haraldsson, emerytowany profesor z Uniwersytetu Islandzkiego, zwraca uwagę na możliwy związek między wspomnieniami z poprzednich żyć a zespołem stresu pourazowego u dzieci. Badania wskazują, że maluchy w wieku od 2 do 6 lat, które opisują dramatyczne wydarzenia ze swoich rzekomych wcześniejszych inkarnacji, mogą doświadczać objawów podobnych do PTSD. Dzieci te często przeżywają traumy, które objawiają się w postaci fobii, koszmarów oraz problemów z koncentracją. Haraldsson analizuje również przypadki dzieci z Libanu i Sri Lanki, które wykazują niepokojące symptomy psychiczne związane z ich wspomnieniami.

Dzieci, które zgłaszają wspomnienia z okrutnej śmierci w poprzednich wcieleniach, mogą cierpieć na zespół stresu pourazowego - twierdzi psycholog dr Erlendur Haraldsson, emerytowany profesor z Uniwersytetu Islandzkiego w Rejkjaviku.

Dzieci w wieku od 2 do 6 lat częściej opowiadają o byciu kimś innym, często kimś kto doświadczył traumy - żołnierzem który zginął pod ostrzałem, pilotem który rozbił swój samolot, ofiarą morderstwa. Po ukończeniu sześciu lat często tracą zainteresowanie, a nawet zapominają, co mówiły wcześniej. Wspomnienia - obojętnie, czy rzeczywiście pochodzące z wcześniejszego życia, czy też zmyślone - mogą mieć negatywny wpływ na psychikę dziecka.

Niektóre stają się emfatyczne i martwią się opuszczeniem swojej drugiej rodziny lub domu i chcą do niego wrócić. Niektóre cierpią na osłabiające fobie, przypuszczalnie powiązane z traumatyczną śmiercią, jaką pamiętają. Inne są nawiedzane przez traumy z ich domniemanych wcześniejszych inkarnacji w retrospekcjach lub koszmarach.

Te symptomy mogą być bardzo podobne do tych, jakich doświadczają żołnierze powracający z wojny z zespołem stresu pourazowego.

Dr Haraldsson w swoim artykule "Children Who Speak of Past-Life Experiences: Is There a Psychological Explanation?" przytoczył kryteria Światowej Organizacji Zdrowia co do diagnozowania zespołu stresu pourazowego:

1. Pacjent był narażony na stresujące zdarzenie lub sytuację o szczególnie przerażającym lub katastroficznym charakterze.

2. Musi występować uporczywe przypominanie sobie i "ożywianie" stresora w obsesyjnych "retrospekcjach" lub realistycznych wspomnieniach.

3. Musi wystąpić niezdolność do przypomnienia lub też uporczywe symptomy zwiększonej czułości psychologicznej i pobudzenia w którejkolwiek z następujących czynności: trudność w zasypianiu lub utrzymaniu snu, nerwowość lub wybuchy złości, trudność w skoncentrowaniu się, nadmierna czujmość, oraz nadmierna reaktywność na zaskoczenie.

W badaniu dziesiątków dzieci z Libanu i Sri Lanki (Według Haraldssona, te dwa miejsca cechuje wystarczająca odmienność tła kulturowego, by można było wykluczyć wpływ tego czynnika na zachowanie dzieci), które opowiadały o wspomnieniach z poprzedniego życia, Haraldsson stwierdził że często przywoływały one traumy oraz wybuchały złością.

Niektóre miały również problemy z koncentracją, doświadczały nagłych zmian nastroju, i były agresywne w porównaniu do swoich rówieśników.

Dr Jim Tucker, badacz reinkarnacji z Uniwersytetu Stanu Virginia w USA, napisał w swojej książce "Return to Life: Extraordinary Cases of Children Who Remember Past Lives": "W przypadkach gdy poprzednia osoba poniosła śmierć w sposób nienaturalny, ponad 35 procent dzieci wykazuje intensywny strach przed rodzajem śmierci - jest to zachowanie unikające, stanowiące element oficjalnego kryterium Podręcznika Diagnozy i Statystyki zespołu stresu pourazowego".

W jego książce znajdujemy opis przypadku kaukaskiego dziecka, które przypuszczalnie pamiętało gdy było afroamerykańską dziewczynką w wieku około 7 lat. Dziewczynka widziała samą siebie jak idzie przez drogę w gorący dzień, zauważa że jej suche ręce wyglądają na "szare", a następnie została porwana do starego samochodu przez dwóch mężczyzn typu kaukaskiego, którzy zgwałcili ją i zamordowali.

Dziewczynkę cechowała zwiększoną reakcję na zaskoczenie, która mogła być powiązana z tymi wspomnieniami lub wizjami, jakich doświadczała. Miała również w ciągu dnia uporczywe wspomnienia tego traumatycznego zdarzenia, często tez nawiedzało ją ono w koszmarach.

Tara MacIsaac, Epoch Times

Tłumaczenie i opracowanie: Ivellios