Sęk w tym, że nie jestem wcale... Chyba, że jest mi to do czegoś potrzebne... Lub mówiąc inaczej mam kaprys...

Moim celem jest poddanie w wątpliwość wszystkiego co możliwe... Podważenie każdej niepodważalnej teorii i podparcie każdej niemożliwej... Kieruje mną czysta, nieskażona planem chwila... Jak popiół na wietrze...

Jak sądzisz czy te mechanizmy i prawa siedzą pod Twoją czaszką, czy może raczej w nieśmiertelnej duszy? I pomyśl czy Twoje wspomnienia, doświadczenia, pragnienia to tylko zapis w neuronowej sieci czy może raczej coś głębszego- zapis w duszy...

LOL, człowieku, czy ty wogóle wiesz o czym mówisz? Opory w postaci sumienia tkwią w psychologii, a nie w duszy, wiec nie pi**dol takich melodramatycznych frazesów, bo to zakrawa na żal

Lauwiasz, zastanawia mnie, czy tak bardzo jesteś przywiązany do swoich emocji, ułomnego człowieczeństwa?

Szczerze Ci powiem, że nie rozumiem Twojego Celu.

Wiem doskonale czym jest... To Ty zajrzyj w głąb swojej duszy...

Ignorancja... Poczytaj sobie co to proces desocjalizacji.

Owszem. Wszystko jest sprawą indywidualną. Dlaczego więc trzymać się ogólnie przyjętych granic?

A co do tego, kogo jestem w stanie skrzywdzić, a kogo nie - ogólnie mówiąc - o ludzkich uczuciach i tym, jak na mnie oddziałują, powiem Ci, że gdybym chciała, mogłabym zrobić *wszystko*. Jednakże u mnie nie dzieli się to na 'wykonalne' i 'niewykonalne', a na to, co chcę i czego nie chcę uczynić.

Eva unit 01, czy to sugestia? <;

Żeby nie spamić, odpiszę tutaj - Zaprawdę wiem, o jakich okultystów Ci chodzi, dlatego byłam ciekawa, czy jest to sygestia personalna jako że wtedy zostałabym przez Ciebie uznana za jednego z takich okultystów, co z kolei oznacza, że musiałabym naświetlić Ci niektóre rzeczy Zresztą, nvm xD
// The Little One

Niektórzy okultyści prócz tworzenia swoich ingerują także w cudze...

Sprawa indywidualna...

Więc przysiądź na chwilę i pomyśl... Czego na pewno nie zrobisz? Na co się nie zdobędziesz, albo nie odważysz... Kogo nie skrzywdzisz, a komu nie uczynisz uprzejmości... Tam właśnie leżą Twoje granice... I nie twierdź, że ich nie masz. Każdy je ma i to nie jest powód do wstydu no bo i dlaczego się wstydzić ludzkiej natury? Ja to nazywam tak, że jesteśmy niewolnikami własnego sumienia- to ono ogranicza nasze działania i przez nie nie robimy rzeczy na które mamy ochotę bo boimy się ich konsekwencji...

Nie muszę sobie wyobrażać bo to potrafię- oczywiście nie na poziomie uczuć miłości, nienawiści etc... Ale chwilowych "stanów psychicznych: tj smutku radości itp...

Więc przysiądź na chwilę i pomyśl... Czego na pewno nie zrobisz? Na co się nie zdobędziesz, albo nie odważysz... Kogo nie skrzywdzisz, a komu nie uczynisz uprzejmości... Tam właśnie leżą Twoje granice... I nie twierdź, że ich nie masz. Każdy je ma i to nie jest powód do wstydu no bo i dlaczego się wstydzić ludzkiej natury? Ja to nazywam tak, że jesteśmy niewolnikami własnego sumienia- to ono ogranicza nasze działania i przez nie nie robimy rzeczy na które mamy ochotę bo boimy się ich konsekwencji...

To ciekawe, ale jakoś mi nie przeszkadzały w czynieniu postępów przez ostatni rok... Wręcz przeciwnie...

Bycie automatem jest lepsze?Wydawałomi się, ze wczesniej mowiles cos odwrotnego

jak wyobrażasz sobie odebranie komuś uczucia?

Niezrozumienie wypowiedzi, powiedziałem, że jeśli zakładasz, że coś ci się nigdy nie to uda to ci się to nie uda, a nie, że jak zakładasz,że coś ci się uda, toci się uda.

Nawet jeśli tak się wydaje - czy to nie wystarczy? Jeśli *JA* uważam, że uczucie, które - jak to nazywasz - 'sztucznie' u siebie wywołam, jest takie samo jak to wywołane w sposób 'naturalny'. Dlatego, że to *JA* kreuję swój Wszechświat, tak samo jak Ty kreujesz swój Wszechświat i jak kreuje go każdy inny człowiek.

Gdzie więc są tutaj jakies granice?

Lauwiasz, nie zapieraj się w swoich przekonaniach, bo nigdy nie pojdziesz na przod, badz otwarty, taka dobra rada (bez cynizmu)

Dlatego, że to *JA* kreuję swój Wszechświat, tak samo jak Ty kreujesz swój Wszechświat i jak kreuje go każdy inny człowiek.

Wnioskuję, że to teoretyzowanie. Uczucia są identyczne jak w tamtej sytuacji.

Ja zaś wnioskuję, że tak Ci się tylko wydaje...

Zakładają, że czegoś nie możesz nigdy tego nie osiągniesz.

W moim wypadku raczej coś lepszego...

Inne jest uczucie własne, inne uczucie wymuszone

a jeszcze inne uczucie komuś odebrane...

Nie oceniaj mnie nie znając ani mnie ani moich zdolności, ani tego co kryje w duszy...

Więc załóż, że możesz mnie zabić i zrób to skoro twierdzisz, że możesz wszystko...

Brak emocji, a panowanie nad nimi to co innego.

Wnioskuję, że to teoretyzowanie. Uczucia są identyczne jak w tamtej sytuacji.

Zaprawde twoje osiągnięcia jako maga przy takim podejściu muszą być ogromne...

Zakładają, że czegoś nie możesz nigdy tego nie osiągniesz.

Więc magów można policzyć na palcach kilku dłoni [; Jak dla mnie taki tekst, tylko ośmiesza autora. Jesteśmy tylko ludźmi i emocje są częścią nas... Pomyśl czy gdyby zmarła Ci bliska osoba to przeszedłbyś obojętnie?

Właśnie dlatego są sztuczne Uczucia są wynikiem czegoś co wpływa na nas duchowo. Ale gdy sobie przypominasz wyobrażasz uczucia to już nie to samo. Zauważ, że gdy to robisz nie czujesz się tak samo jak podczas "prawdziwego" uczucia...

Więc nie pisz mi, że mag może wszystko bo Cię zabiję śmiechem...

mag nigdy nie daje się ponieść emocjom,on zawsze je kontroluje.

Poza tym, nie ma czegoś takiego jak "sztuczne emocje", są one na ogół wyzwalane za pomocą wyobraźni i wspomnień.

osiągnąć można nimi dużo więcej, ponieważ uwalnia się je wtedy, gdy można sobie na to pozwolić

eh... Prawdziwe to nie będzie nigdy, ani teoretycznie ani praktycznie ale można się bardzo do takiego poziomu zbliżyć...

A o empatii to myślę, że pogadamy sobie jeszcze kiedyś ale nie na forum, bo nas zjedzą za offtop

Myślisz? chcesz, to próbuj.. ale nie radze
/Assassinio

żeby uczucie to nie było wymuszone, a prawdziwe.